دختر ایرانی

میاسای ز آموختن یک زمان                ز دانش میفگن دل اندر گمان

چو گویی که وام خرد تو ختم              همه هرچه بایسته آموختم،

یکی نغزبازی کند روزگار                     که بنشاندت پیش آموزگار

جهان را نباید سپردن به بد                که بر بد گمان بی گمان بد رسد

کسی کو بود پاک و یزدان پرست          نیازد به کردار بد هیچ دست

اگر بد دل سنگ خارا شود                 نماند نهان، آشکارا شود

وگر چند نرمست آواز تو                     گشاده شود زو همه راز تو

ندارد نگه راز مردم زبان                      همان به که نیکی کنی در جهان

چو بی رنج باشی و پاکیزه رای            ازو بهر یابی به هر دو سرای

اگر دادگر باشی و سرفراز                 نمانی و نامت بماند دراز  

شاهنامه